ΕΛΛ >>> ESP
Με αφορμή την κοίμηση του Πάπα Φραγκίσκου και την επί θύραις εκλογή του διαδόχου του, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις οι οποίες βγαίνουν κατευθείαν από την καρδιά μου. Πρώτον ως Χριστιανού και δεύτερον ως Χριστιανού επισκόπου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Στην λειτουργική εμπειρία της Εκκλησίας, οι επόμενες Κυριακές από το Πάσχα είναι η Κυριακή του Θωμά και η Κυριακή Αγίων Γυναικών Μυροφόρων. Στην εμπειρία της Εκκλησίας έχει μείνει η φράση «ο άπιστος Θωμάς», αλλά πάλι στην λειτουργική εμπειρία της Εκκλησίας αναγράφεται πολλές φορές «Ω της καλής απιστίας σου Θωμά».
Ότι πραγματικά, η απιστία του Θωμά, ήταν αυτή που επιβεβαίωσε, πιστοποίησε την μαρτυρία της αληθούς Ανάστασης του Χριστού. Διότι, ο ίδιος ο Θωμάς, προφασιζόμενος την απιστία του, άγγιξε την τρυπημένη από τη λόγχη του στρατιώτη πλευρά, όταν ο Χριστός ήταν πάνω στον σταυρό. Αγγίζοντας δε ο Θωμάς την πλευρά του Χριστού, εκείνη τη στιγμή διαπίστωσε, ένιωσε, το ζωντανό μυστήριο της Ανάστασης του Χριστού.
Η επόμενη Κυριακή, σε εμάς τους Ορθοδόξους, είναι αφιερωμένη στις Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες αποφάσισαν, πρωί πρωί μετά την εορτή του Σαββάτου του Πάσχα, να πάνε και να αρωματίσουν τον Χριστό, όπως ήταν το έθιμο των Ιουδαίων.
Δεν φοβήθηκαν. Αποφάσισαν να πάνε να κάνουν το χρέος τους. Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας περιγράφει ότι οι ίδιες βρήκαν ανοιχτή την σπηλιά, με την μεγάλη πέτρα να έχει αποκυλισθεί, και να κάθεται δίπλα στον τάφο του Χριστού ο φωτεινός Άγγελος λέγοντάς τους «Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών;»
Πιστεύω προσωπικά ότι η ζωή του Πάπα Φραγκίσκου κινήθηκε ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις. Στην απιστία πολλών ανθρώπων όσον αφορά το πρόσωπο του Χριστού αυτό καθαυτό, αλλά και όσον αφορά την ύπαρξη και την υπηρεσία και την διακονία της Εκκλησίας στον κόσμο. Ο ίδιος ο Πάπας, απέδειξε με την απλή του, προσιτή του, ανθρώπινη, εκτεθειμένη ανθρώπινη αγαπητική του προσωπικότητα, ότι ο καθένας μπορεί να αγγίξει τον Χριστό.
Όχι απλά μπορεί να αγγίξει τον Χριστό, μπορεί να αγγίξει το τραύμα του Χριστού το οποίο είναι αυτό ακριβώς που γιατρεύει τον Άνθρωπο.
Στην Ορθόδοξη υμνογραφία, έχουμε αυτήν την πανέμορφη φράση, ότι ο Χριστός ήρθε για να σώσει «το Μέγα Τραύμα», δηλαδή τον άνθρωπο.
Ο Πάπας Φραγκίσκος, με την απλότητά του, προσπάθησε και ο ίδιος άγγιζε τους τραυματισμένους ανθρώπους, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο πιστοποιεί ο ίδιος, μαρτυρεί ο ίδιος ότι ο αναστημένος Χριστός μπορεί να αγκαλιάσει τους πάντες και να τους γιατρέψει, αρκεί όλοι τους να έχουν την καλή αμφιβολία, την καλή απιστία και την διάθεση να προσέλθουν προς την Εκκλησία.
Το δεύτερο παράδειγμα των γυναικών Μυροφόρων είναι ότι και ο Πάπας προσπάθησε με τον δικό του τρόπο να δώσει το δικό του άρωμα την μαρτυρία της χριστιανικής Εκκλησίας.
Το δικό του άρωμα θεωρώ και πιστεύω, ότι τόσο απλό όσο και όμορφο. Θεωρώ ότι το χαμόγελο το οποίο συνοδεύει συνεχώς τις φωτογραφίες ή τα βίντεο που αναπαράγονται όλο αυτό το διάστημα, με αφορμή την κοίμησή του, είναι το καλύτερο άρωμα το οποίο μπορεί να δοθεί. Όχι μόνο στην χριστιανική Εκκλησία, όχι μόνο στις διάφορες εκκλησιαστικές κοινότητες, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα.
Ο Πάπας Φραγκίσκος μπόρεσε και έδωσε δώρο στην ανθρωπότητα το χαμόγελό του, το οποίο χαμόγελό του ήταν το δικό του άρωμα.
Προσευχόμαστε λοιπόν όλοι οι Ορθόδοξοι, αλλά και εγώ ως Ορθόδοξος επίσκοπος που διακονώ στην Ισπανία και την Πορτογαλία, ο Θεός να φωτίσει κατ’ αρχήν τους εκλέκτορες και να εκλέξουν άνθρωπο να έχει τη δυνατότητα να πιστοποιήσει το θαύμα της Ανάστασης του Χριστού και να δώσει και ο ίδιος το δικό του άρωμα συνεχίζοντας την παράδοση που έδωσε με την ζωή του ο Πάπας Φραγκίσκος.
Εύχομαι το χαμογελαστό πρόσωπο του Πάπα Φραγκίσκου να βρει ανάπαυση στην αγκαλιά του Θεού μας, που είναι η πηγή της ζωής, της ειρήνης, της χαράς και της αγάπης.
+Bησσαρίων
Μητροπολίτης Ισπανίας και Πορτογαλίας
ESP.
Con motivo del fallecimiento del Papa Francisco y de la inminente elección de su sucesor, quisiera compartir algunas reflexiones que nacen directamente de mi corazón. Primero, como Cristiano, y segundo, como obispo Cristiano de la Iglesia Ortodoxa.
En la experiencia litúrgica de la Iglesia, los domingos posteriores a la Pascua son el Domingo de Tomás y el Domingo de las Santas Mujeres Miroforas. En la experiencia de la Iglesia, ha quedado la expresión «el incrédulo Tomás», pero también en la experiencia litúrgica de la Iglesia se escribe muchas veces «¡Oh, de tu buena incredulidad, Tomás!».
En realidad, la incredulidad de Tomás fue la que confirmó, verificó el testimonio de la verdadera Resurrección de Cristo. Porque, el propio Tomás, alegando su incredulidad, tocó el costado atravesado por la lanza del soldado cuando Cristo estaba en la cruz. Y al tocar Tomás el costado de Cristo, en ese momento percibió, sintió, el misterio vivo de la Resurrección de Cristo.
El domingo siguiente, para nosotros los Ortodoxos, está dedicado a las mujeres Miroforas, quienes decidieron, muy de madrugada después de la fiesta del sábado de Pascua, ir y perfumar a Cristo, como era la costumbre de los judíos.
No
tuvieron miedo. Decidieron ir a cumplir con su deber.
La
lectura Evangélica nos describe que ellas encontraron la cueva abierta, con la
gran piedra removida, y que junto a la tumba de Cristo estaba sentado el Ángel
resplandeciente, diciéndoles: «¿Porqué buscáis al vivo entre los muertos?»
Creo, personalmente, que la vida del Papa Francisco osciló entre estas dos situaciones. Por un lado, la incredulidad de muchas personas respecto a la persona misma de Cristo, pero también respecto a la existencia, el servicio y la misión de la Iglesia en el mundo.
El
mismo Papa demostró, con su sencilla, accesible, expuesta, humana y amable
personalidad, que cualquiera puede tocar a Cristo.
No
solo puede tocar a Cristo, sino que puede tocar la herida de Cristo, que es
precisamente lo que sana al Hombre.
En la himnografía ortodoxa, tenemos esta hermosa expresión: que Cristo vino para salvar «la Gran Herida», es decir, al hombre.
El
Papa Francisco, con su sencillez, intentó también, con su modo, tocar a los
heridos, creyendo que así mismo, como testimonio, puede confirmar que el Cristo
resucitado puede abrazar a todos y sanarlos, siempre que todos tengan la buena
duda, la buena incredulidad y la disposición de acercarse a la Iglesia.
El segundo ejemplo de las mujeres Miroforas es que también el Papa intentó, a su manera, dar su propio perfume, el testimonio de la Iglesia cristiana. Su propio aroma, considero y creo, que es tan simple como hermoso. Considero que la sonrisa que acompaña continuamente las fotos o videos que se han difundido durante todo este tiempo, con motivo de su fallecimiento, es el mejor perfume que se puede ofrecer. No solo a la Iglesia cristiana, sino a todas las comunidades eclesiásticas y a toda la humanidad.
El Papa Francisco logró ofrecer a la humanidad su sonrisa, sonrisa la cual fue su propio aroma.
Oramos, por lo tanto, todos los Ortodoxos, y también yo, como obispo Ortodoxo que sirve en España y Portugal, para que Dios ilumine en primer lugar a los electores y elijan a una persona que tenga la capacidad de certificar el milagro de la Resurrección de Cristo y que también pueda ofrecer su propio aroma, continuando la tradición que el mismo Papa Francisco dejó con su vida.
Deseo que el rostro sonriente del Papa Francisco encuentre descanso en el abrazo de nuestro Dios, que es la fuente de la vida, de la paz, de la alegría y del amor.
+Bessarión
Arzobispo-Metropolitano de España y Portugal
