miércoles, 10 de marzo de 2021

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ



ριθμ. Πρωτ. 200

 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ


* * *


Τιμιώτατοι δελφοί καί τέκνα ν Κυρί ελογημένα,

 

Εσερχόμεθα, εδοκί καί χάριτι το γαθοδότου Θεο, ες τήν γίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, ες τόν δόλιχον τν σκητικν γώνων.  κκλησία,  ποία γνωρίζει τούς λαβυρίνθους τς νθρωπίνης ψυχς καί τόν μίτον τς ριάδνης, τήν δόν τς ξόδου πό ατούς — τήν ταπείνωσιν, τήν μετάνοιαν, τήν δύναμιν τς προσευχς καί τν κατανυκτικν ερν κολουθιν, τήν παθοκτόνον νηστείαν, τήν πομονήν, τήν πακοήν ες τόν κανόνα τς εσεβείας —, μς καλε καί φέτος ες μίαν νθεον πορείαν, μέτρον τς ποίας εναι  Σταυρός καί ρίζων  νάστασις το Χριστο.


 προσκύνησις το Σταυρο, μεσούσης τς γίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστς, ποκαλύπτει τό νόημα τς λης περιόδου.  λόγος το Κυρίου χε καί συγκλονίζει: «ε τις θέλει πίσω μου ρχεσθαι ... ράτω τόν σταυρόν ατο καθ᾿ μέραν καί κολουθήτω μοι». (Λουκ. θ’, 23). Καλούμεθα νά αρωμεν τόν δικόν μας σταυρόν, κολουθοντες τόν Κύριον καί τενίζοντες τόν ζωηφόρον Σταυρόν Ατον πιγνώσει τι Κύριός στιν  σώζων καί χι  ρσις το μετέρου σταυρο Σταυρός το Κυρίου εναι « κρίσις τς κρίσεώς μας»,  «κρίσις το κόσμου», καί συγχρόνως  πόσχεσις τι τό κακόν, ες λας τάς μορφάς του, δέν χει τόν τελευταον λόγον ες τήν στορίαν. Προσβλέποντες πρός τόν Χριστόν καί, πό τήν σκέπην Ατο ς τογωνοθέτου, το ελογοντος καί κρατύνοντος τήν μετέραν προσπάθειαν, γωνιζόμεθα τόν καλόν γνα, «ν παντί θλιβόμενοι λλ᾿ ο στενοχωρούμενοι, πορούμενοι λλ᾿ οκ ξαπορούμενοι, διωκόμενοι λλ᾿ οκ γκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι λλ᾿ οκ πολλύμενοι» (Β´ Κορ. δ´, 8-9). Ατή εναι  βιωματική πεμπτουσία καί κατά τήν σταυροαναστάσιμον ατήν περίοδον. Πορευόμεθα πρός τήν νάστασιν διά τοΣταυρο, διά το ποίου «λθε χαρά ν λ τ κόσμ».


σως τινές ξ μν διερωτνται, διατί  κκλησία, σοβούσης τς πανδημίας, προσθέτει ες τούς δη πάρχοντας γειονομικούς περιορισμούς καί μίαν κόμη «καραντίναν», ατήν τς Μεγάλης Τεσσαρακοστς. Πράγματι, καί  Μεγάλη Τεσσαρακοστή εναι μία «καραντίνα», δηλαδή χρονική περίοδος διαρκείας τεσσαράκοντα μερν. στόσον,  κκλησία δέν ρχεται νά μς ξουθενώσ τι περαιτέρω μέ νέας ποχρεώσεις καί παγορεύσεις. ντιθέτως, μς προσκαλε νά νοηματοδοτήσωμεν τήν καραντίναν πού βιώνομεν λόγ το κορωνοϊο, μέσ τς Μεγάλης Τεσσαρακοστς, ς πελευθερώσεως πό τόν γκλωβισμόν ες τά το «κόσμου τούτου».


Τό σημερινόν Εαγγελικόν νάγνωσμα θέτει τούς ρους δι ατήν τήν πελευθέρωσιν. Πρτος ρος εναι νηστεία, χι μέ τήν ννοιαν τς ποχς μόνον πό συγκεριμένας τροφάς, λλά καί πό τάς συνηθείας κείνας, α ποαι μς κρατον προσκολλημένους ες τόν κόσμον.  ποχή ατή δέν συνιστ κφρασιν παξιώσεως τοκόσμου, λλά ναγκαίαν προϋπόθεσιν παναπροσδιορισμο τς σχέσεώς μας μέ ατόν καί βιώσεως τς μοναδικς εφροσύνης τς νακαλύψεώς του ς πεδίου χριστιανικς μαρτυρίας. Διά τόν λόγον ατόν, καί ες τό στάδιον τς νηστείας,  θέασις καί βίωσις τς ζως τν πιστν χει πασχαλινόν χαρακτρα, γεσιν ναστάσεως. Τό «σαρακοστιανό κλμα» δέν εναι καταθλιπτικόν, λλά τμόσφαιρα χαρς. Ατήν τήν «χαράν τήν μεγάλην» εηγγελίσατο  γγελος «παντί τ λα» κατά τήν Γέννησιν το Σωτρος (Λουκ. β΄, 10), ατή εναι  ναφαίρετος καί «πεπληρωμένη χαρά» (Α´ ωαν. α΄, 4) τς ν Χριστ ζως.  Χριστός εναι πάντοτε παρών ες τήν ζωήν μας, ερίσκεται πλησιέστερον ες μς πό σον μες ες τόν αυτόν μας, πάσας τάς μέρας, «ως τς συντελείας το αἰῶνος» (Ματθ. κη´, 20).  ζωή τς κκλησίας εναι κατάλυτος μαρτυρία περί τς λθούσης Χάριτος καί περί τς λπίδος τς Βασιλείας, τς πληρότητος τς ποκαλύψεως τομυστηρίου τς Θείας Οκονομίας.


 πίστις εναι  πάντησις ες τήν φιλάνθρωπον συγκατάβασιν το Θεο πρός μς, τό «Ναί» μέ λην μας τήν παρξιν ες τόν «κλίναντα ορανούς καί καταβάντα», διά νά λυτρώσ τό νθρώπινον γένος «κ τς δουλείας το λλοτρίου» καί νά μς νοίξ τήν δόν τς κατά χάριν θεώσεως. κ τς δωρες τς Χάριτος πηγάζει καί τρέφεται  θυσιαστική γάπη πρός τόν πλησίον καί  «φροντίς» διά τήν κτίσιν λην. άν πουσιάζ ατή φιλάδελφος γάπη καί  θεοτερπής μέριμνα διά τήν δημιουργίαν, τότε  συνάνθρωπος καθίσταται  «κόλασίς μου» καί  κτίσις γκαταλείπεται ες λόγους δυνάμεις, α ποαι τήν μεταβάλλουν ες ντικείμενον κμεταλλεύσεως καί ες περιβάλλον χθρικόν διά τόν νθρωπον.


 δεύτερος ρος διά τήν πελευθέρωσιν, τήν ποίαν πόσχεται  Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εναι  συγγνώμη. Λήθην το θείου λέους καί τς φάτου εεργεσίας, θέτησιν τς Κυριακς ντολς, πως καταστμεν τό «λας τς γς» καί «τό φς το κόσμου» (Ματθ. ε´, 13-14), καί κακήν λλοίωσιν το χριστιανικο βιώματος, ποτελε  «κλειστή πνευματικότης»,  ποία ζ πό τήν ρνησιν καί τήν πόρριψιν το «λλου» καί τοκόσμου, νεκρώνει την γάπην, τήν συγχώρησιν καί τήν ποδοχήν το διαφορετικο. Ατήν τήν γονον καί περοπτικήν στάσιν ζως, ποδοκιμάζει μέ μφασιν  Εαγγελικός λόγος κατά τάς τρες πρώτας Κυριακάς τοΤριωδίου.


Εναι γνωστόν τι τοιαται κρότητες παρουσιάζουν ξαρσιν διαιτέρως κατά τάς περιόδους, ες τάς ποίας κκλησία καλε τούς πιστούς ες πνευματικήν γυμνασίαν καί γρήγορσιν. μως,  γνησία πνευματική ζωή εναι δός σωτερικς ναγεννήσεως, ξοδος πό τόν αυτόν μας, γαπητική κίνησις πρός τόν πλησίον. Δέν στηρίζεται ες σύνδρομα καθαρότητος καί ποκλεισμούς, λλά εναι συγγνώμη καί διάκρισις, δοξολογία καί εχαριστία, κατά τήν μπειρικήν σοφίαν τς σκητικς παραδόσεως: «Ο τά βρώματα, λλ᾿  γαστριμαργία κακή…, οδέ τό λέγειν, λλ᾿  ργολογία…, οδέ  κόσμος κακός, λλά τά πάθη».


Με ατήν τήν διάθεσιν καί τά ασθήματα, νοντες τάς προσευχάς μας μαζί μέ λους σς, γαπητοί, διά τήν ριστικήν πέρβασιν τς φονικς πανδημίας καί ταχεαν ντιμετώπισιν τν κοινωνικν καί οκονομικν συνεπειν της, καί ξαιτούμενοι τάς κετηρίους μν δεήσεις, διά τήν, πεντηκονταετίαν λην μετά τήν νωθεν, λως δίκως, πιβληθεσαν σιωπήν, παναλειτουργίαν τς ερς Θεολογικς Σχολς Χάλκης, ποδεχόμεθα ν κκλησί τήν γίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, ιἄδοντες καί ψάλλοντες μοθυμαδόν τό «Μεθ᾿ μν Θεός»,   δόξα καί τό κράτος ες τούς τελευτήτους αἰῶνας. μήν!


γα καί Μεγλη Τεσσαρακοστή ,βκα


†  Κωνσταντινουπλεως

διπυρος πρός Θεόν εχτης πντων μν

 

 

 

 

 

 

 

---------------------

ναγνωσθήτω π᾿ κκλησίας κατά τήν Κυριακήν τς Τυρινς, ιδ΄ Μαρτίου, μέσως μετά τό ερόν Εαγγέλιον.