GRE>>> ESP>>> PT>>> ENG
+ Β Α Ρ Θ
Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ –
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ
ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ
ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ
ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι
καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἀξιωθέντες καί πάλιν νά
φθάσωμεν τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ,
δοξολογοῦμεν τήν «ἄφραστον καί ἀκατάληπτον συγκατάβασιν» Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος τοῦ
γένους τῶν ἀνθρώπων καί Λυτρωτοῦ ἁπάσης τῆς κτίσεως ἐκ τῆς φθορᾶς, ἀναβοῶντες
μετά τῶν Ἀγγέλων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»[1].
Ὁ Χριστός ἀπεκαλύφθη ὡς
«Ἐμμανουήλ»[2], ὡς
«Θεός μεθ᾿ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ἡμῶν», ὡς Θεός πλησίον ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν, ὡς «καί
ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[3].
Ὁ «ὁμοούσιος» τῷ Θεῷ Πατρί προαιώνιος Λόγος, καθώς ἐδογμάτισεν ἡ ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενική
Σύνοδος, ἡ 1700ή ἐπέτειος ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς ὁποίας ἐτιμήθη πρεπόντως ὑπό
τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κατά τό παριππεῦον ἔτος, «ὁμοιοῦται τῷ ἰδίῳ ποιήματι»,
σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, «ἵνα τούς ἀνθρώπους θεούς
ἀποδείξῃ».
Τό Ἀπολυτίκιον τῶν
Χριστουγέννων διακηρύσσει ὅτι ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς
τό τῆς γνώσεως», ἀπεκάλυψε τό «ὑπερβατικόν καί καθολικόν νόημα» τῆς ζωῆς καί τῆς
ἱστορίας, τήν ἀλήθειαν, ὅτι μόνον ἡ χριστιανική πίστις δύναται νά ἱκανοποιήσῃ
πλήρως τάς βαθυτέρας ἀναζητήσεις τοῦ νοός καί τήν δίψαν τῆς καρδίας, ὅτι «οὐκ ἔστιν
ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» [4] εἰ μή ἐν
Χριστῷ. Ἔκτοτε, «ἡ γνῶσις», ἥτις «φυσιοῖ»[5],
κρίνεται ἐκ τοῦ Κυριακοῦ «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»[6].
Τό ὑπέρλογον γεγονός τῆς
Ἐνσαρκώσεως βιοῦται καί ἐπαναλαμβάνεται πνευματικῶς εἰς τήν ζωήν τῶν πιστῶν, τῶν
ἀγαπώντων τήν ἐπιφάνειαν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής,
«Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐφάπαξ κατά σάρκα
γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα
διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι»[7].
Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ὁ ἑορτασμός τῶν Χριστουγέννων, τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς
κατά χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, δέν μᾶς στρέφει πρός ἕν γεγονός τοῦ
παρελθόντος, ἀλλά μᾶς κατευθύνει πρός τήν «μέλλουσαν πόλιν»[8],
πρός τήν αἰωνίαν Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εἰς ἕνα κόσμον, ὅπου ἠχοῦν
αἱ πολεμικαί ἰαχαί καί ἡ κλαγγή τῶν ὅπλων, διασαλπίζεται τό ἀγγελικόν «ἐπί γῆς
εἰρήνη», ἡ φωνή τοῦ Κυρίου μακαρίζει τούς «εἰρηνοποιούς» καί ἡ Ἁγία Ἐκκλησία Του
δέεται εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν «ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης» καί «ὑπέρ τῆς εἰρήνης
τοῦ σύμπαντος κόσμου». Ἡ γνησία πίστις εἰς Θεόν ζῶντα ἐνδυναμώνει τόν ἀγῶνα διά
τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην, ἀκόμη καί ὅταν οὗτος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἀνυπερβλήτων,
κατ᾿ ἄνθρωπον, ἐμποδίων. Ὡς θεοκινήτως δηλοῦται εἰς τό Μήνυμα τῆς Ἁγίας καί
Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν πρώτην δεκαετηρίδα τῆς ὁποίας θά ἑορτάσωμεν
κατά τό ἐπερχόμενον ἔτος, «τό λάδι τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος πρέπει νά
χρησιμοποιεῖται γιά νά ἐπουλώνει πληγές καί ὄχι γιά νά ἀναζωπυρώνει τή φωτιά τῶν
πολεμικῶν συρράξεων»[9].
Τό Εὐαγγέλιον τῆς εἰρήνης
ἀφορᾷ ἐξόχως εἰς ἡμᾶς τούς Χριστιανούς. Θεωροῦμεν ἀνεπίτρεπτον τήν ἀδιαφορίαν
διά τήν διάσπασιν τῆς Χριστιανοσύνης, ἰδίως ὅταν αὕτη συνοδεύεται ἀπό φονταμενταλισμόν
καί ρητήν ἀπόρριψιν τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τελικόν σκοπόν
τήν ὑπέρβασιν τῆς διαι-ρέσεως καί τήν ἐπίτευξιν τῆς ἑνότητος. Τό χρέος τοῦ ἀγῶνος
διά τήν χριστιανικήν ἑνότητα εἶναι ἀδιαπραγμάτευτον. Εἰς τήν νέαν γενεάν τῶν
Χριστιανῶν ἀνήκει ἡ εὐθύνη τῆς συνεχίσεως τῶν προσπαθειῶν τῶν πρωτεργατῶν τῆς Οἰκουμενικῆς
Κινήσεως καί τῆς δικαιώσεως τῶν ὁραμάτων καί τῶν μόχθων των.
Ἀνήκομεν εἰς τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ εἰρήνη ἡμῶν»[10] καί ἡ «πεπληρωμένη χαρά» εἰς τήν ζωήν μας, ἡ «εὐδοκία», ἡ πηγάζουσα ἐκ τῆς βεβαιότητος ὅτι «ἦλθεν ἡ ἀλήθεια» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἰσχυροτέρα ἀπό τό μῖσος καί ἡ ζωή ἰσχυροτέρα ἀπό τόν θάνατον, ὅτι τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου, τήν ὁποίαν κατευθύνει ὁ Χριστός, ὁ «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[11]. Αὐτή ἡ πίστις πρέπει νά διαλάμπῃ καί νά ἀποκαλύπτεται εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον τιμῶμεν τά Χριστούγεννα καί τάς ἄλλας ἐκκλησιαστικάς ἑορτάς. Ὁ θεοτερπής ἑορτασμός ἐκ μέρους τῶν πιστῶν ὀφείλει νά μαρτυρῇ τήν μεταμορφωτικήν δύναμιν τῆς εἰς Χριστόν πίστεως διά τήν ζωήν μας, νά εἶναι καιρός εὐδοκίας καί πνευματικῆς εὐφροσύνης, βιώσεως ἐκείνης τῆς ἀνεκλαλήτου «μεγάλης χαρᾶς»[12], ἡ ὁποία εἶναι «συνώνυμος τοῦ Εὐαγγελίου».
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι
ἀδελφοί καί ἀγαπητά τέκνα,
Κατά τό ἔτος 2026, ἡ Ἁγία
τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τιμᾷ τήν συμπλή-ρωσιν 1400 ἐτῶν ἀπό τῆς 7ης Αὐγούστου
626, ὅτε ἐψάλη «ὀρθοστάδην» ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, κατά τήν Ἱεράν Ἀγρυπνίαν ἐν τῷ Ἱερῷ
Ναῷ τῆς Παναγίας Βλαχερνῶν, εἰς ἔκφρασιν εὐγνωμοσύνης πρός τήν Ὑπεραγίαν
Θεοτόκον, διά τήν διάσωσιν τῆς Πόλεως ἐκ τῆς ἐπιδρομῆς ἐχθρῶν δυσμενῶν. Ἐπί τῇ ἱστορικῇ
ταύτῃ ἐπετείῳ, ἡ Ἐπετηρίς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἔτους 2026 ἀφιεροῦται
εἰς τήν ἀνάμνησιν τοῦ σημαντικοῦ τούτου γεγονότος διά τήν Παράδοσιν καί τήν
ταυτότητά μας, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀδιασπάστως καί βαθέως συνυφασμέναι μέ τήν τιμήν
πρός τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί Ὑπέρμαχον Στρατηγόν
τοῦ Γένους.
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ,
κλίνοντες τό γόνυ ἐνώπιον τῆς Βρεφοκρατούσης Μαριάμ καί προσκυνοῦντες τόν τήν ἡμετέραν
μορφήν ἀναλαβόντα Θεόν Λόγον, εὐχόμεθα εἰς πάντας ὑμᾶς εὐλογημένον τό Ἅγιον
Δωδεκαήμερον, καλλίκαρπον δέ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς καί πλήρη θείων δωρημάτων τόν
νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή
καί προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν!
Χριστούγεννα 2025
[1] Λουκ. β’,
14.
[2] Ματθ. α’,
23.
[3] Νικολάου
Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 660.
[4] Πράξ. δ’,
12.
[5] Πρβλ. Α’
Κορ. η’, 1.
[6] Ἰωάν, η’, 32.
[7] Μαξίμου τοῦ
Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά, Ι, η’, PG 90, 1181.
[8] Ἑβρ. ιγ’,
14.
[9] Μήνυμα τῆς
Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν Ὀρθόδοξο λαό καί
κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως, § 4.
[10] Ἐφεσ. β’,
14.
[11] Ἑβρ. ιγ’, 8.
Por la misericordia de
Dios Arzobispo de Constantinopla-Nueva Roma y Patriarca Ecuménico
A toda la plenitud de
la Iglesia
Gracia, Misericordia y
Paz del Salvador Cristo nacido en Belén
Honorabilísimos
Hermanos Jerarcas,
Queridos hijos en el
Señor:
Habiendo sido considerados dignos una vez más de
llegar a la gran fiesta de la Natividad según la carne del Hijo y Verbo de
Dios, glorificamos “la inefable e incomprensible condescendencia” del Salvador
de la raza humana y Redentor de toda la creación de la corrupción y proclamamos
con los ángeles: “Gloria a Dios en el cielo, y en la tierra paz a los hombres
de buena voluntad”.
Cristo
se reveló como “Enmanuel” (2),
como “Dios con nosotros” y “para nosotros”, como Dios al lado de cada uno de
nosotros y “más cerca de nosotros que nosotros mismos” (3). El Verbo eterno de
Dios, que es “consustancial al Padre”, tal y como formuló el I Concilio Ecuménico
-cuyo 1700º aniversario ha sido debidamente celebrado por todo el mundo
cristiano a lo largo de este año-, “se vuelve como su criatura encarnándose del
Espíritu Santo y María la Virgen “para que los seres humanos se volvieran
dioses”.
El
tropario de la Navidad declara que la Natividad de Cristo “iluminó al mundo con la luz de la sabiduría” y “reveló
el significado trascendente y universal” de la vida y de la historia; es decir,
la verdad de que solo la fe cristiana puede satisfacer plenamente la búsqueda más
profunda de la mente y la sed del corazón, que “no hay salvación en ningún otro”
(4) fuera de Cristo. Así pues, el “conocimiento” que “engríe” (5) se ve juzgado
por las palabras del Señor: “Conoceréis la verdad, y la verdad os hará libres” (6).
El
acontecimiento suprarracional de la Encarnación es experimentado y repetido espiritualmente en la
vida de los fieles, que aman la epifanía del Salvador Cristo. Tal y como
escribe San Máximo el Confesor: “La palabra de Dios nació una vez en la carne,
pero desea nacer siempre en el espíritu por amor hacia los que lo desean” (7).
En este sentido, la fiesta de la Natividad, de la Encarnación divina, y de la
deificación del género humano por la gracia, no nos remite a un acontecimiento
del pasado, sino que nos guía a la “ciudad futura” (8), al reino celestial del
Padre, y del Hijo y del Espíritu Santo.
En
un mundo donde prevalecen los tambores de guerra y el ruido de las armas,
resuena el “en la tierra paz” cantado
por los ángeles y la voz del Señor bendice a “los que trabajan por la paz” mientras
su Santa Iglesia reza durante la Divina Liturgia: “Por la paz que de lo alto
viene” y “por la paz del mundo entero”. La fe genuina en el Dios viviente
fortalece nuestra lucha por la paz y la justicia incluso cuando nos encontramos
con impedimentos humanos insuperables. Tal y como declara de manera inspirada
el Mensaje del Santo y Gran Concilio de la Iglesia Ortodoxa -cuyo décimo
aniversario celebraremos el año que viene-: “el ungüento de la experiencia
religiosa debe ser usado para curar las heridas y no para avivar el fuego de
los conflictos militares” (9).
El
evangelio de la paz nos concierne especialmente a los cristianos. Nos parece
intolerable permanecer indiferentes ante la fragmentación del mundo cristiano, sobre todo cuando esta
actitud viene de la mano del fundamentalismo y del rechazo explícito del diálogo
intercristiano, que en última instancia tiene como objetivo trascender la
división y lograr la unidad. La obligación de luchar por la unidad cristiana no
es negociable. La responsabilidad de seguir adelante con los esfuerzos de los
pioneros del Movimiento Ecuménico junto con la justificación de su visión y su
trabajo recae sobre las nuevas generaciones de cristianos.
Pertenecemos
a Cristo, que es “nuestra paz” (10)
y “la plenitud del gozo” en nuestra vida, la “buena voluntad” que surge de la
convicción de que “la verdad ha llegado” y “la sobra ha pasado”, de que el amor
es más fuerte que el odio y la vida lo es más que la muerte, de que el mal no
tiene la última palabra en la vida del mundo, que esta dirigido por Cristo, que
“es el mismo ayer y hoy y siempre” (11). Esta fe debe resplandecer y revelarse
en la manera en que honramos la Navidad y las demás fiestas de la Iglesia. La
celebración gozosa de los fieles debe dar testimonio del poder transformador de
nuestra fe en Cristo. Debería ser una temporada de buena voluntad y deleite
espiritual, la experiencia de esa “gran alegría” (12) inefable que es “sinónimo
del Evangelio”.
Honorabilísimos
Hermanos y queridos hijos:
En
2026 la Santa y Gran Iglesia de Cristo celebrará el 1.400º aniversario de aquel 7 de agosto del año
626 en que se cantó “de pie” el Himno Acatisto durante la Sagrada Vigilia en la
Iglesia de la Madre de Dios de las Blanquernas como expresión de gratitud a la
Toda Santa por preservar la Ciudad de Constantinopla del ataque de las fuerzas
hostiles. Con ocasión de este hito histórico, el Anuario de 2026 del
Patriarcado Ecuménico estará dedicado a la conmemoración de este acontecimiento
tan importante para nuestra tradición y nuestra identidad, que están profunda e
inseparablemente unidas a la honra que se le tributa a nuestra siempre bendita
y purísima Madre de Dios, defensora y protectora de nuestro pueblo.
En
este espíritu, postrándonos
ante María, que sostiene en sus brazos al Niño Jesús, y adorando al Verbo
Divino, que asumió nuestra forma, os deseamos un bendito período festivo y un
nuevo año del Señor fructífero en buenas obras y lleno de dones divinos; a Él
pertenecen toda gloria, honra y adoración, ahora y siempre y por los siglos de
los siglos. Amén.
Navidad de 2025
+Bartolomé de
Constantinopla
Fervoroso suplicante
por todos ante Dios
(1) Lc 2,14.
(2) Mt 1,23.
(3) Nicolás Cabásilas, ‘La vida en Cristo’, VI, PG
150.660.
(4) Hch 4,12.
(5) 1 Cor 8,1.
(6) Jn 8,32.
(7) Textos variados sobre teología y economía divina,
X, 8, PG 90.1181.
(8) Heb 13,14.
(9) Párrafo 4.
(10) Ef 2,14.
(11) Heb 13,8.
(12) Lc 2,10.
PT
+ B A R T H O L O M E U
Pela graça de Deus Arcebispo de Constantinopla -Nova Roma
e Patriarca Ecumênico.
A toda plenitude da Igreja
Graça, Misericórdia e Paz da parte de Cristo Salvador,
Nascido em Belém
Honorabilíssimos Irmãos Hierarcas,
Amados Filhos no Senhor,
Tendo sido
mais uma vez considerados dignos de alcançar a grande festa da Natividade na
carne do Filho e Verbo de Deus, glorificamos a “inexprimível e incompreensível
condescendência” do Salvador do gênero humano e Redentor de toda a criação da
corrupção, ao mesmo tempo em que proclamamos com os anjos: “Glória a Deus nas
alturas e, na terra, paz e boa vontade para com todos os homens.”[1]
Cristo se
revelou como o “Emmanuel,”[2] como o “Deus
conosco” e “por nós”, como o Deus que está ao lado de cada um e “mais próximo
de nós do que nós mesmos.”[3] O Verbo
pré-eterno de Deus, que é “consubstancial ao Pai”, conforme formulado na
doutrina pelo Primeiro Concílio Ecumênico, cujo 1700º aniversário foi
oportunamente celebrado pelo mundo cristão ao longo deste ano, “torna-se
semelhante à sua própria criatura”, encarnando-se do Espírito Santo e da Virgem
Maria “para tornar os seres humanos deificados.”
O Apolytikion
(Hino de Despedida) do Natal declara que a Natividade de Cristo “fez brilhar
para o mundo a Luz do conhecimento” e revelou “o significado transcendente e
universal” da vida e da história, a saber, a verdade de que somente a fé cristã
pode satisfazer plenamente a busca mais profunda da mente e a sede do coração,
pois “a salvação não se encontra em nenhum outro”[4] mas em
Cristo. Daí em diante, o “conhecimento” que “ensoberbece”[5] é julgado
pelas palavras do Senhor: “Conhecereis a verdade, e a verdade vos libertará.”[6]
O
acontecimento suprarracional da Encarnação é vivido e repetido espiritualmente
na vida dos fiéis, que amam a manifestação do Cristo Salvador. Como escreve São
Máximo, o Confessor: “O Verbo de Deus nasceu uma vez na carne, mas deseja
sempre nascer no espírito, por amor àqueles que o desejam.”[7] Nesse
sentido, a Festa da Natividade, da Encarnação divina e da deificação da
humanidade pela graça, não nos remete a um acontecimento do passado, mas nos
conduz à “cidade futura”,”[8] ao Reino
celeste do Pai, do Filho e do Espírito Santo.
Num mundo
em que prevalecem o eco da guerra e o ruído das armas, ressoa a proclamação
angélica de “paz na terra”, e a voz do Senhor proclama bem-aventurados “os
pacificadores”, enquanto a Sua Santa Igreja reza na Divina Liturgia “pela paz
que vem do alto” e “pela paz do mundo inteiro”. A fé autêntica no Deus vivo
fortalece a nossa luta pela paz e pela justiça, mesmo quando somos confrontados
com obstáculos humanamente intransponíveis. Como afirma de modo inspirador a
Mensagem do Santo e Grande Concílio da Igreja Ortodoxa — cujo décimo
aniversário celebraremos no próximo ano —: “o óleo da experiência religiosa
deve ser usado para curar feridas e não para reacender o fogo dos conflitos
militares.”[9]
O
Evangelho da paz diz respeito de modo especial a nós, cristãos. Consideramos
inadmissível permanecer indiferentes diante da fragmentação da cristandade,
sobretudo quando essa atitude é acompanhada de fundamentalismo e de uma
rejeição explícita do diálogo intercristão, que visa, em última instância, à
superação das divisões e à realização da unidade. A obrigação de buscar a
unidade dos cristãos é inegociável. A responsabilidade de dar continuidade aos
esforços dos pioneiros do Movimento Ecumênico, bem como de justificar a sua
visão e o seu trabalho, recai sobre a geração mais jovem de cristãos.
Pertencemos a Cristo, que é “a nossa paz”[10] e ““cumprimento da alegria” em nossa vida, a “boa vontade” que brota da convicção de que “a verdade chegou” e “a sombra passou”, de que o amor é mais forte do que o ódio e a vida mais forte do que a morte, de que o mal não tem a última palavra na vida do mundo, que é conduzida por Cristo, o qual é “o mesmo ontem, hoje e amanhã.”[11] Esta fé deve brilhar e manifestar-se na maneira como celebramos o Natal e as demais festas da Igreja. A celebração jubilosa dos fiéis deve dar testemunho do poder transformador da nossa fé em Cristo. Deve ser um tempo de boa vontade e de alegria espiritual, a experiência daquela inefável “grande alegria”[12] que é “sinônimo do Evangelho.”
Honorabilíssimos irmãos e amados filhos,
Em 2026, a
Santa e Grande Igreja de Cristo celebrará os 1400 anos do memorável 7 de agosto
de 626, quando o Hino Akáthistos foi solenemente entoado “de pé” durante a
Vigília Sagrada na Igreja da Panagia de Blachernae, como expressão de profunda
gratidão à Mãe de Deus Toda-Santa pela proteção da Cidade de Constantinopla
diante do ataque de forças inimigas. Por ocasião desse marco histórico, o
Anuário de 2026 do Patriarcado Ecumênico será dedicado à comemoração deste
importante acontecimento para a nossa tradição e identidade, que estão
inseparável e profundamente associadas à honra reservada à nossa sempre bendita
e puríssima Mãe de Deus, defensora e protetora do nosso povo.
Neste
espírito, ao nos prostrarmos diante de Maria, que traz nos braços o Menino
Jesus, e ao adorarmos o Verbo divino que assumiu a nossa condição, desejamos a
todos vós um santo e abençoado Tempo do Dodecaémero, bem como um novo ano da
benevolência do Senhor, fecundo em boas obras e repleto de dons divinos. A Ele
pertencem toda a glória, honra e adoração, agora e sempre, e pelos séculos dos
séculos. Amém.
Natividade de
2025
[1] Lc 2,14.
[2] Mt. 1,23.
[3] Nicholas Cabasilas,
On the Life in Christ, VI, PG 150. 660.
[4]
At. 4,12.
[5]
Cf. 1 Cor. 8.1.
[6] Jo
8,32.
[7] Diversos Textos sobre Teologia e a Economia Divina X,
8, PG 90.1181.
[8] Hb. 13.14.
[9] Paragráf 4.
[10] Ef. 2,14.
[11] Heb. 13,8.
[12] Cf. Lc 2,10.
ENG
+ B A R T H O L O M E W
By
God’s Mercy Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch to
All the Plenitude of the Church
Grace,
Mercy and Peace from the Savior Christ Born in Bethlehem
Most
honorable Brother Hierarchs,
Beloved
children in the Lord,
Having once again been found worthy of
reaching the great feast of the Nativity in the flesh of the Son and Word of
God, we glorify the “inexpressible and incomprehensible condescension” of the
Savior of the human race and Redeemer of all creation from corruption, even as
we proclaim with the angels “Glory to God in the highest and on earth peace,
goodwill to all people.”[1]
Christ was revealed as “Emmanuel,”[2] as
“God with us” and “for us”, as God beside each of us and “closer to us than
ourselves.”[3] The
pre-eternal Word of God, who is “consubstantial with the Father,” as formulated
in doctrine by the First Ecumenical Council, whose 1700th
anniversary was appropriately celebrated by the Christian world over this year,
“becomes like His own creature,” being incarnate of the Holy Spirit and the
Virgin Mary “in order to render human beings into gods.”
The Apolytikion (Dismissal Hymn) for
Christmas declares that the Nativity of Christ “has shone to the world the
Light of knowledge” and revealed “the transcendent and universal meaning” of
life and history, namely the truth that only the Christian faith can fully
satisfy the deeper pursuit of the mind and thirst of the heart, that “salvation
is found in no one else”[4]
but Christ. Thenceforth, the “knowledge” that “puffs up”[5] is
being judged by the words of the Lord, that “You will come to know the truth,
and the truth shall set you free.”[6]
The suprarational event of the
Incarnation is experienced and repeated spiritually in the life of the
faithful, who love the epiphany of the Savior Christ. As St. Maximus the
Confessor writes: “The Word of God was once born in the flesh, but desires
always to be born in the spirit out of love for those who desire it.”[7] In
this sense, the Feast of the Nativity, of the divine Incarnation and the
deification of humankind by grace, does not direct us to an event of the past,
but guides us to the “future city,”[8] to
the heavenly kingdom of the Father, the Son, and the Holy Spirit.
In a world, where the echo of war and
noise of weapons prevail, the angelic “peace in the world” is resounded and the
Lord’s voice blesses “the peacemakers” while His Holy Church prays during the
Divine Liturgy “for the peace from above” and “for the peace of the whole
world.” Genuine faith in the living God strengthens our struggle for peace and
righteousness, even when we are faced with humanly insurmountable impediments.
As the Message of the Holy and Great Council of the Orthodox Church—whose tenth
anniversary we shall celebrate next year—inspiringly states: “the oil of
religious experience must be used to heal wounds and not to rekindle the fire
of military conflicts.”[9]
The Gospel of peace especially
concerns us Christians. We consider it impermissible to remain indifferent
before the fragmentation of Christendom, particularly when this attitude is
accompanied by fundamentalism and explicit rejection of inter-Christian
dialogue that ultimately aims at transcending division and achieving unity. The
obligation of striving for Christian unity is non-negotiable. The
responsibility to continue the efforts of the pioneers of the Ecumenical
Movement along with the justification of their vision and labor rest on the
younger generation of Christians.
We belong to Christ, who is “our peace”[10] and “the fulfilment of joy” in our life, the “goodwill” that springs from the conviction that “the truth has arrived” and “the shadow has passed,” that love is stronger than hatred and life stronger than death, that evil does not have the final word in the life of the world, which is directed by Christ, who is “the same yesterday, today, and tomorrow.”[11] This faith must shine and be revealed in the way we honor Christmas and the other feasts of the Church. The joyous celebration of the faithful should bear witness to the transformative power of our faith in Christ. It should be a time of goodwill and spiritual delight, the experience of that ineffable “great joy”[12] that is “synonymous with the Gospel.”
Most
honorable Brothers and beloved children,
In 2026, the Holy Great Church of
Christ will honor the completion of 1400 years since August 7, 626, when the
Akathist Hymn was chanted “upstanding” during the Sacred Vigil in the Church of
Panagia Vlachernae, as an expression of gratitude to the All-Holy Mother of
God, for the safeguarding of the City of Constantinople from the attack of
hostile forces. On the occasion of this historic milestone, the 2026 Yearbook
of the Ecumenical Patriarchate will be dedicated to the commemoration of this
important event for our tradition and identity, which are inseparably and
profoundly associated with the honor reserved for our ever-blessed and most
pure Mother of God, the defender and protector of our people.
In this spirit, as we bow before Mary
who holds the infant Jesus in her arms, and as we worship the Divine Word who
assumed our form, we wish upon all of you a blessed Holy Twelvetide, and a
fruitful in good deeds and filled with divine gifts new year of the Lord’s
favor, to Whom belong all glory, honor and worship, now and always, and to the
ages of ages. Amen.
Christmas 2025
+Bartholomew of Constantinople
Your fervent supplicant of all
before God
