miércoles, 24 de abril de 2019

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ 2019


ριθμ. Πρωτ. 257

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι δελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ν Κυρί,

Διατρέξαντες ν νηστείκαί προσευχτόν δόλιχον τς γίας καί Μεγάλης Τεσσαρα-κοστς, φθάσαντες δέ τό σωτήριον πάθος ΧριστοτοΘεο, καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τς χαρς τς λαμπροφόρου γέρσεως Ατο.

Τό βίωμα τς ναστάσεως νήκει ες τόν πυρνα τς ταυτότητος τν ρθοδόξων. ορτάζομεν τήν νάστασιν τοΚυρίου χι μόνον κατά τό γιον Πάσχα καί τήν πασχάλιον περίοδον, λλά κάθε Κυριακήν καί ες κάθε Θείαν Λειτουργίαν, ποία εναι πάντοτε λόφωτος πανήγυρις. χριστιανική ζωή ες λας τάς πτυχάς της, ες τήν θείαν λατρείαν, ες τήν βιοτήν καί μαρτυρίαν μας ν τκόσμχει ναστάσιμον πνοήν, δονεται πό τήν νίκην τοῦ ναστάντος Χριστοπί τοθανάτου καί πό τήν προσδοκίαν τς αωνίου Βασιλείας Του.

Ὁ νθρωπος δέν δύναται φ᾿ αυτονά διαχειρισθτόν φόβον καί τό ναπόφευκτον τοθανάτου, νώπιον τοποίου ερίσκεται καθ᾿ λην τήν διάρκειαν τς ζως του καί χι μόνον ες τό τέλος της. ασθησις τι ζωή του εναι «πορεία πρός τόν θάνατον», νευ λπίδος διαφυγς, δέν δηγεες τόν ξανθρωπισμόν τς ναστροφς του καί ες νίσχυσιν τς εθύνης καί τς μερίμνης του διά τό παρόν καί τό μέλλον. Μλλον, νθρωπος συρρικνώνεται, ποκόπτεται πό τά οσιώδη τοβίου, καταλήγει ες τόν κυνισμόν, τόν μηδενισμόν καί τήν πόγνωσιν, ες τήν φενάκην τς κωλύτου ατοπραγματώσεως καί ες τόν χαρίτωτον εδαιμονισμόν το«φάγωμεν καί πίωμεν, αριον γάρ ποθνήσκομεν». πιστήμη, κοινωνική καί πολιτική δρσις, οκονομική πρόοδος καί εημερία δέν δύνανται νά προσφέρουν διέξοδον. ,τι εναι δημιούργημα τονθρώπου φέρει τό στίγμα τοθανάτου, δέν σώζει, φοκαί ατό χει νάγκην σωτηρίας. πόθος τς αωνιότητος δέν καλύπτεται μέ πίγεια γαθά, δέν κανοποιεται μέ τήν παράτασιν τς ζως μας καί μέ ποσχέσεις ψευδν παραδείσων.

Ἡ ρθοδοξία προσφέρει ες τόν σύγχρονον λογοκρατούμενον νθρωπον τήν λήθειαν τοσωτηριώδους Εαγγελίου τς ναστάσεως. Δι᾿ μς τούς ρθοδόξους, τό Πάσχα δέν εναι πλς νάμνησις τς ναστάσεως τοΚυρίου, λλά βίωσις καί τς δικς μας ναγεννήσεως ν Χριστναστάντι, πρόγευσις καί βεβαιότης τς σχατολογικς πληρώσεως τς θείας Οκονομίας. πιστός γνωρίζει τι παρξιακή πληρότης εναι δρον τς χάριτος τοΘεον Χριστζωή μας μεταμορφώνεται, μετατρέπεται ες πορείαν πρός τήν θέωσιν. Οχριστιανοί διακρίνονται, κατά τόν πόστολον Παλον, πό τούς «λοιπούς», τούς «μή χοντας λπίδα» (πρβλ. Α’ Θεσσ. δ’, 13). λπίζουν είς Χριστόν, ποος εναι, «ζωή καί νάστασις μν», «πρτος καί σχατος καί ζν» (ποκ. α’, 17 – 18).

Ἡ σωτήριος παρουσία τοΧριστοες τήν ζωήν μας καί λπίς τς πουρανίου Βασιλείας εναι ρρήκτως συνδεδεμέναι ες τήν χριστιανικήν παρξιν, ποία νεργεκαί πραγματώνεται ς δημιουργική καί μεταμορφωτική δύναμις ν τκόσμ. Δέν εναι καθόλου τυχαον, τι πρίν νεωτερικός πολιτισμός κατανοήσκαί γκαθιδρύστόν νθρωπον ς δημιουργόν τς στορίας, οπιστοί κλήθησαν νά καταστον «Θεοσυνεργοί» (πρβλ. Α’ Κορ. γ’, 9). ποτελεπλήρη παρανόησιν τς ρθοδόξου ατοσυνειδησίας καί τοκοινωνικοκαί φιλανθρώπου ργου τς κκλησίας, ταν ποστηρίζηται τι ρθοδοξία εναι σωστρεφής, κοσμική καί διάφορος διά τήν στορίαν καί τόν πολιτισμόν.

ερώτατοι δελφοί καί τέκνα γαπητά,

Τό Πάσχα δέν εναι πλς μεγαλυτέρα ορτή καί πανήγυρις τν ρθοδόξων. νάστασις εναι λη πίστις, σύνολος κκλησιαστική ζωή, λόκληρος πολιτισμός τς ρθοδοξίας, νεξάντλητος πηγή, κ τς ποίας ντλεκαί τρέφεται σχατολογική ρμή τς ρθοδόξου βιοτς καί μαρτυρίας. ν τναστάσει καί κ τς ναστάσεως γνωρίζομεν οπιστοί τόν αώνιον προορισμόν μας, νακαλύπτομεν τό περιεχόμενον καί τήν κατεύθυνσιν τς ποστολς μας ν τκόσμ, ερίσκομεν τό νόημα καί τήν λήθειαν τς λευθερίας μας. κατελθών ν τος κατωτάτοις τς γς καί συντρίψας τάς πύλας τοδου καί τό κράτος τοθανάτου, ναδύεται κ τοτάφου ς λευθερωτής τονθρώπου καί πάσης τς κτίσεως. Ατό τό δρον τς λευθερίας καλεται νθρωπος νά ποδεχθλευθέρως, ντασσόμενος ες τήν «κοινότητα τς θεώσεως», τήν κκλησίαν, ν τποίλευθερία εναι θεμέλιον, δός καί προορισμός. χριστοδώρητος λευθερία βιοται καί κφράζεται ς «ληθεύειν ν γάπ» (πρβλ. φεσ. δ’, 15), ς γεγονός κοινωνίας καί λληλεγγύης. «μες γάρ π᾿ λευθερίκλήθητε, δελφοί. μόνον μή τήν λευθερίαν ες φορμήν τσαρκί, λλά διά τς γάπης δουλεύετε λλήλοις» (Γαλ. ε’, 13). ν τκκλησί«πάρχομεν μέ τόν τρόπον τς ναστάσεως», φορντες ες τήν «κοινήν νάστασιν» ν τνεσπέρμέρτς Βασιλείας.

Μέ ατάς τάς σκέψεις, δοξάζοντες ν καθαρκαρδίτόν ναστάντα καί «νατείλαντα πσι τήν ζωήν» Κύριον, τόν Θεόν «μεθ᾿ μν» καί «πέρ μν», τόν παγγειλάμενον σεσθαι μεθ᾿ μν μέχρι τερμάτων αἰῶνος, καί ναβοντες τόν πασχάλιον πανευφρόσυνον χαιρετισμόν «Χριστός νέστη!», δεόμεθα τοπανδώρου Ποιητοκαί Λυτρωτοτοκόσμου, πως καταυγάζτήν ζωήν πάντων μν διά τοφωτός τς πανσωστικς ναστάσεως Ατοκαί χαρίζηται τος πσι χαράν πεπληρωμένην καί πάντα τά σωτήρια δωρήματα, να μνται καί ελογται τό πανάγιον καί περουράνιον νομα Ατο.

Φανάριον, γιον Πάσχα ,βιθ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν ναστάντα εχέτης πάντων μν.